Monumentalny zespół klasztorny franciszkanów powstał z fundacji Piotra Telefusa w 1703 r., a następnie został gruntownie odnowiony i ukończony w latach 1757–1759 przez Mikołaja Stadnickiego. Usytuowany w obronnym miejscu, otoczony grubymi murami sięgającymi miejscami nawet 2,5 metra, od wieków stanowi nie tylko ośrodek życia religijnego, lecz także symbol trwałości i siły wiary.
Centralnym elementem założenia jest barokowy kościół, jednonawowy, z węższym prezbiterium i sklepieniem kolebkowym z lunetami. Wnętrze kryje XIX-wieczne ołtarze, ambonę i ławy, a szczególną ozdobą jest rokokowa, złocona figura Matki Bożej Niepokalanego Poczęcia w ołtarzu głównym. W bocznych ołtarzach umieszczono XVIII-wieczne obrazy św. Franciszka z Asyżu i św. Antoniego Padewskiego. Wnętrze zdobi polichromia Jana Tabińskiego z 1893 r., a także freski z roku 1758 na łuku tęczy. Na chórze widnieje herb fundatorów, przypominający o początkach świątyni.
Przy wejściu do kościoła ustawiono współczesne rzeźby św. Brata Alberta i siostry Bernardyny, a w przedsionku tablicę upamiętniającą ich spotkanie. Całość uzupełnia przylegający do kościoła parterowy budynek klasztorny z wieżą-dzwonnicą, powstały równocześnie z kościołem w latach 1757–1759.
Zespół klasztorny oo. Franciszkanów w Horyńcu-Zdroju to nie tylko przykład pięknej architektury barokowej, lecz także żywe centrum duchowości. Dzięki bogatej dekoracji, monumentalnym murom i wyjątkowej historii należy do najcenniejszych zabytków Roztocza, odwiedzanych zarówno przez pielgrzymów, jak i turystów.